ØPPSJO, VINTER TANGO 2018
“Ik woon in het koninkrijk van die nooit verworven dromen”, noteer ik hier als eerste zin, in het Engels, na een week van tango. “Zoals een levende bron die nooit is opgehouden met stromen”, vervolg ik, ook in het Engels. Waarom juist die twee zinnen? Geen idee, ze ontsproten, misschien dat het vervolg wat verheldering biedt.
Deze ochtend zijn de laatsten vertrokken, en met hun de maan zo realiseer ik me. Als ik deze late namiddag naar huis fiets vanuit Dellsbø, met dat vreemde besef in me of de zon überhaupt wel opgekomen is deze dag, zijn het enkel de ’20 shades of white’ die me enigszins de weg wijzen. De door de maan helverlichte nacht van vorige week heeft plaatsgemaakt voor een diepe duisternis, en recht boven me een vijver vol sterren. Ze lokken mijn ogen naar boven en laat de beleving wegdrijven naar een ver weg melkwegstelsel.
De auto beschermt je met z’n warme vierwielige omhulling tegen de verlorenheid van wijde natuur. Je komt nooit echt tot het besef hoe groot die natuur daadwerkelijk is totdat je je op eigen kracht dient te verplaatsen. En na een milde week net onder nul, is het juist vandaag dat de temperatuur tot -20 is gedaald. Ik heb een kastje gekocht in het dorp dat ik onhandig meetors achterop mijn fiets. De schaduw, veroorzaakt door een verdwaalde straatlantaarn, toont een gebogen silhouet op twee ronde cirkels achtervolgt door een vreemd staketsel. Mijn hoofd herbergt de herinneringen aan een week vol van kleurrijk gedeeld leven.
De vakantie huizen hier vertonen een lijdzaam geduld dat ik maar zelden elders tegen gekomen ben en wachten in alle rust en zonder beklag makkelijk een heel jaar lang op de terugkeer van z’n bewoners. Ze toonden zich gelukkig deze dagen en sponnen van tevredenheid via de stemmen, dromen en voetstappen van hun tijdelijke gasten die er hun verhalen in achterlieten. Ikzelf werd hier weer opnieuw verliefd op de dansen en de dansers, en tijdens de maaltijden vormde zich een zelfgecreëerde familie. De muziek deed ons opnieuw ademen op plekken die we vergeten waren of misschien wel nooit gekend hadden.
Zoals in dagen van weleer zetten al deze verhalen zich vast op mijn verhemelte, de gasten zijn vertrokken en ook al woonden ze op 5 km afstand, in die dagen zag of sprak je ze dan een jaargang niet meer. Soms hier en daar nog een brief maar zeker geen social media om de boel te vervluchtigen. Herinneringen werden ingekapseld in tijdloze ruimtes en schreven daar boeken, zoals je je hier op je fiets onzichtbaar trapt.
Mijn mond houdt op met spreken, mijn voeten met dansen en mijn armen keren terug naar de praktische wereld van vastpakken en verplaatsen, terwijl buiten de leeg gewaaide bomen veranderen in ijspaleizen, kraakheldere opeenstapelingen van kristallen, als reusachtige wachters bewaken ze de poorten van een niet gekend sprookje. Vanuit de omhulde warmte van afgelopen week loop ik dit winterse verhaal binnen met al z’n raadsels, gevaren en beproevingen waar de stilte spreekt als ijl gecomponeerde muziek. Een dans leer je niet, zij komt tot je, spelenderwijs als in dit sprookje, het is de natuur die zich reflecteert op het witte vlak van de vloer en je partner. Daarvoor moet je natuurlijk wel ooit een sprookje binnengelopen zijn. Het wonderlijke is dat ‘schoonheid’ altijd maar een stap of pas verwijdert blijkt te zijn. Een begrip ook dat het woord ‘niveau’ of ‘techniek’ niet kent. Allen waren we te bedansen, allen waren we schoon. En met z’n allen vertelden we hier ons verhaal.
“I live within the realms of those never purchased dreams.”
Telkens moest ik mezelf even knijpen als mijn opslaande oog zich door het venster priemde. Eindeloos feeëriek winters landschap en binnen loop ik alsmaar rondjes zonder ooit ergens aan te komen, soms wat verder en soms wat dichter bij mezelf.
“Like a living well that has never ceased to flow.”
BøbygdåGården, Januari 2018, Sweden
ps. We are stories and we communicate in stories. Like all the pictures on the wall were stories and most of our dances were. Today the sun came up in a bright blue sky and all the landscape seemed frozen in crystallised features, capturing a timeless moment that carried on all the way to the North-pole.
“Ik woon in het koninkrijk van die nooit verworven dromen”, noteer ik hier als eerste zin, in het Engels, na een week van tango. “Zoals een levende bron die nooit is opgehouden met stromen”, vervolg ik, ook in het Engels. Waarom juist die twee zinnen? Geen idee, ze ontsproten, misschien dat het vervolg wat verheldering biedt.
Deze ochtend zijn de laatsten vertrokken, en met hun de maan zo realiseer ik me. Als ik deze late namiddag naar huis fiets vanuit Dellsbø, met dat vreemde besef in me of de zon überhaupt wel opgekomen is deze dag, zijn het enkel de ’20 shades of white’ die me enigszins de weg wijzen. De door de maan helverlichte nacht van vorige week heeft plaatsgemaakt voor een diepe duisternis, en recht boven me een vijver vol sterren. Ze lokken mijn ogen naar boven en laat de beleving wegdrijven naar een ver weg melkwegstelsel.
De auto beschermt je met z’n warme vierwielige omhulling tegen de verlorenheid van wijde natuur. Je komt nooit echt tot het besef hoe groot die natuur daadwerkelijk is totdat je je op eigen kracht dient te verplaatsen. En na een milde week net onder nul, is het juist vandaag dat de temperatuur tot -20 is gedaald. Ik heb een kastje gekocht in het dorp dat ik onhandig meetors achterop mijn fiets. De schaduw, veroorzaakt door een verdwaalde straatlantaarn, toont een gebogen silhouet op twee ronde cirkels achtervolgt door een vreemd staketsel. Mijn hoofd herbergt de herinneringen aan een week vol van kleurrijk gedeeld leven.
De vakantie huizen hier vertonen een lijdzaam geduld dat ik maar zelden elders tegen gekomen ben en wachten in alle rust en zonder beklag makkelijk een heel jaar lang op de terugkeer van z’n bewoners. Ze toonden zich gelukkig deze dagen en sponnen van tevredenheid via de stemmen, dromen en voetstappen van hun tijdelijke gasten die er hun verhalen in achterlieten. Ikzelf werd hier weer opnieuw verliefd op de dansen en de dansers, en tijdens de maaltijden vormde zich een zelfgecreëerde familie. De muziek deed ons opnieuw ademen op plekken die we vergeten waren of misschien wel nooit gekend hadden.
Zoals in dagen van weleer zetten al deze verhalen zich vast op mijn verhemelte, de gasten zijn vertrokken en ook al woonden ze op 5 km afstand, in die dagen zag of sprak je ze dan een jaargang niet meer. Soms hier en daar nog een brief maar zeker geen social media om de boel te vervluchtigen. Herinneringen werden ingekapseld in tijdloze ruimtes en schreven daar boeken, zoals je je hier op je fiets onzichtbaar trapt.
Mijn mond houdt op met spreken, mijn voeten met dansen en mijn armen keren terug naar de praktische wereld van vastpakken en verplaatsen, terwijl buiten de leeg gewaaide bomen veranderen in ijspaleizen, kraakheldere opeenstapelingen van kristallen, als reusachtige wachters bewaken ze de poorten van een niet gekend sprookje. Vanuit de omhulde warmte van afgelopen week loop ik dit winterse verhaal binnen met al z’n raadsels, gevaren en beproevingen waar de stilte spreekt als ijl gecomponeerde muziek. Een dans leer je niet, zij komt tot je, spelenderwijs als in dit sprookje, het is de natuur die zich reflecteert op het witte vlak van de vloer en je partner. Daarvoor moet je natuurlijk wel ooit een sprookje binnengelopen zijn. Het wonderlijke is dat ‘schoonheid’ altijd maar een stap of pas verwijdert blijkt te zijn. Een begrip ook dat het woord ‘niveau’ of ‘techniek’ niet kent. Allen waren we te bedansen, allen waren we schoon. En met z’n allen vertelden we hier ons verhaal.
“I live within the realms of those never purchased dreams.”
Telkens moest ik mezelf even knijpen als mijn opslaande oog zich door het venster priemde. Eindeloos feeëriek winters landschap en binnen loop ik alsmaar rondjes zonder ooit ergens aan te komen, soms wat verder en soms wat dichter bij mezelf.
“Like a living well that has never ceased to flow.”
BøbygdåGården, Januari 2018, Sweden
ps. We are stories and we communicate in stories. Like all the pictures on the wall were stories and most of our dances were. Today the sun came up in a bright blue sky and all the landscape seemed frozen in crystallised features, capturing a timeless moment that carried on all the way to the North-pole.
RSS-feed
