VAL SINESTRA 2016
Het is of de stad zich in de week van mijn afwezigheid ontdaan heeft van zijn winterhuid. De hitte is ongewoon dik en loom, alsof ik ben afgereisd naar een ver exotisch land. Ik was afgereisd naar een ver land, maar een waar de winterse koelheid met de pas net in knop staande kale bomen en struiken op 1500 meter en hoger werd voortgezet. Gisteren nam het 14 uren van 60 minuten aan bestrating in beslag om me in Utrecht af te zetten. Pas twee uur later zag mijn lichaam eindelijk het eigen bed daar waar er de nacht ervoor tot laat was gefeest en gedanst, omarmt in dramatische pas en een stube die ons te drinken gaf. Dagen begonnen om 08.00 uur als de zon de bergtop overkukelde om mijn dakraam op de zevende verdieping binnen te schijnen. De meeste dagen hield ik niet op met te staan, te gaan, te verstaan en te laten gaan tot het middernachtelijk uur. Begaan was het verbindende begrip. De laatste nacht sliep in twee uren en in mijn korte dromen treurde ik om deze verlaten uithoek, het einde van een spleet, de oorsprong van een bergstroom die eindigde diep in het dal in een “See” waar mijn verlangens niet mee naar toe reisden. Die reisden veeleer omhoog, weg van het dal, naar de oorsprong, daar waar ze nog te wachten lagen in letterlijk sneeuwwit sterk contrasterend in grillige lijn met het hemelse blauw. Zo hoog te stijgen naar dit nog gekristalliseerde verlangen was een daad van krachtige been en bilspieren die deze week ontwaakten en tot wasdom kwamen. En vroeg het uiterste van de pompende balgen die zuurstof bliezen om de hete vuren te laten branden om zo genoeg stijging te bewerkstelligen. Daarboven waar de bomen spaarzaam worden, het water onder dikke sneeuwlagen wegsijpelt, het gras zijn grijs-bruine sluier afgooide en de hemel aanraakbaar werd, daar betrad ik ook mijn eigen bergen, de grijze paden kronkelend door mijn wolkachtige noot. De helse natuur naarbinnen toe in onszelf weerspiegeld. Daar waar wij in zitten in ons zit. Dat wat wij geven ons gegeven wordt, wat we anderen leren ons eigen leren weerspiegeld, waar het omhullende binnenin als een omarming naar buiten stulpt.
Amsterdam is een andere stad. Ik kom er in terug alsof ik een ander boek opvat waarin ik maanden geleden was blijven steken. Snipverkouden, rillend tot in mijn botten legde ik het andere boek nog maar een week geleden neer, dat wat nu dertien bergruggen terug lijkt te zijn. De stad is mouwloos geworden en beschermd zich met luifel van te felle zon. De lucht is dikker en zwemmen past hier beter als voortbeweging. De kaart van Val Sinestra die ik je stuurde is in mijn tas blijven steken en ligt hier nu voor me. Ik kijk er door het derde dakraam van links bij mezelf naar binnen en zie hoe ik er in de grote oude wasbak mijn shirts terug opfris met shampoo-water. Buiten, op de rand van het zinkbeslag ligt de verzameling stenen die een vorige bewoner mee naar boven torste. Er is hier veel doorheen geleefd, genoeg om dit acht verdiepingen tellende ros rijkelijk mee te vullen. Als onzichtbaar fijnstof waren al die geesten door dit oord, daar waar het gebouw zelf, dit omhulsel telkenmale alles weer los laat, en zo ervaar ik ook voor de zevende maal weer die frisheid, dat schoon geblazen bijna kale binnenste als een onbeschreven blad.
Het gebouw en de omgeving huist mij met al mijn hier beleefde verhalen die soms kloppen van een licht pijnlijk zoekende nostalgie en toch elke week is een geheel nieuwe die zich wonderlijk ontvouwt.
En dan na al die armen om me heen, armen die in torso’s eindigen, in harten ontspringen, in benen aarden, die de vele verhalen in zich dragen op levendige avonden, waar al het oude, muffige en rottende opnieuw daglicht ziet en tot wasdom komt in de duizenden draden van wit-blauwe schimmel die langzaam de serre dichtbouwt tot de levendige afstammeling van die hemelsblauwe luchten, de sneeuw-witte dekens op zwart-grijze rotsen waar wij verholen in nieuw groen onze aftocht blazen weg van het helse dal waarin wij denken te moeten leven. En dan, dan komt ook altijd weer het moment dat ik mezelf schoon wil wassen, de luiken openzet en geheel alleen dit landschap in loop om me daarin te laten verlopen, onder te laten lopen het binnenste weer naar buiten stulpt, het ingekeerde uitgekeerd. En dan ga ik liggen in dat zachte vochtige groene mos door duizenden draden gedragen. De microcosmos vervliegt in me en met het geduld van een herfstblad laat ik me verpulveren tot een nieuwe gedachte post vat, zich op een zucht winde zet waarmee ik dan afdaal naar die ‘wonende’ wereld.
Bezit nemen van, soms bezeten, alsof we iets bezitten terwijl we misschien enkel wat ver-zitten. In het meegenomen boek lees ik een quote van Rilke die begint met, “The comprehensible slips away, is transformed; instead of possession one learns relationship….”
De kaart is mijn enige meegedragen foto. Als een enorme paddestoel reist het Sinestra-gebouw erop uit het mosgroen. Ik dring er in binnen als door Alice haar ‘looking glass’. In haar robuuste binnenste waar ik rond daar waar ik al niet meer ben en toch ben. Ik vraag het de ochtend-Feldenkrais-gangers; kunnen ze het geheel van al die plekken waar hun lichaam door de vloer wordt ondersteund, waarnemen. Als in een helicoptervieuw het geheel omvattende waarnemen in hun ‘minds eye’. Vanuit de afstand die Amsterdam me geeft neem ik al die plekken, natuur en mensen waar waarmee ik de afgelopen week contact heb gemaakt, de trillingen die mijn oren binnenkwamen als muziek, stemmen, watervallen, het ruisen van de bomen. Pas nu begin ik ook al die tussenliggende plekken te voelen waar ik niet grond raakte, aanraakte, en wordt het beeld compleet.
Het was er fucking compleet, zelfs met de soms pijnlijke aanwezigheid van mijn afwezige lief, de lambs kotelet met rozemarijn die me onthouden werd, die favoriete danseres die zich in de andere kamer ophield of het terras van Zuort dat me graag nog uren langer vast had willen houden.
Wat heb ik er van meegenomen? Maar ik ben er nog! “ You are in me deeper than I am in me..” -Augustines- Wat ik achter heb gelaten neem ik mee. Dat klinkt meer dan filosofisch, alsof ik er iets mee zou bedoelen. “…instead of possession one learns relationship…”, zoiets vaag helders.
Het is of de stad zich in de week van mijn afwezigheid ontdaan heeft van zijn winterhuid. De hitte is ongewoon dik en loom, alsof ik ben afgereisd naar een ver exotisch land. Ik was afgereisd naar een ver land, maar een waar de winterse koelheid met de pas net in knop staande kale bomen en struiken op 1500 meter en hoger werd voortgezet. Gisteren nam het 14 uren van 60 minuten aan bestrating in beslag om me in Utrecht af te zetten. Pas twee uur later zag mijn lichaam eindelijk het eigen bed daar waar er de nacht ervoor tot laat was gefeest en gedanst, omarmt in dramatische pas en een stube die ons te drinken gaf. Dagen begonnen om 08.00 uur als de zon de bergtop overkukelde om mijn dakraam op de zevende verdieping binnen te schijnen. De meeste dagen hield ik niet op met te staan, te gaan, te verstaan en te laten gaan tot het middernachtelijk uur. Begaan was het verbindende begrip. De laatste nacht sliep in twee uren en in mijn korte dromen treurde ik om deze verlaten uithoek, het einde van een spleet, de oorsprong van een bergstroom die eindigde diep in het dal in een “See” waar mijn verlangens niet mee naar toe reisden. Die reisden veeleer omhoog, weg van het dal, naar de oorsprong, daar waar ze nog te wachten lagen in letterlijk sneeuwwit sterk contrasterend in grillige lijn met het hemelse blauw. Zo hoog te stijgen naar dit nog gekristalliseerde verlangen was een daad van krachtige been en bilspieren die deze week ontwaakten en tot wasdom kwamen. En vroeg het uiterste van de pompende balgen die zuurstof bliezen om de hete vuren te laten branden om zo genoeg stijging te bewerkstelligen. Daarboven waar de bomen spaarzaam worden, het water onder dikke sneeuwlagen wegsijpelt, het gras zijn grijs-bruine sluier afgooide en de hemel aanraakbaar werd, daar betrad ik ook mijn eigen bergen, de grijze paden kronkelend door mijn wolkachtige noot. De helse natuur naarbinnen toe in onszelf weerspiegeld. Daar waar wij in zitten in ons zit. Dat wat wij geven ons gegeven wordt, wat we anderen leren ons eigen leren weerspiegeld, waar het omhullende binnenin als een omarming naar buiten stulpt.
Amsterdam is een andere stad. Ik kom er in terug alsof ik een ander boek opvat waarin ik maanden geleden was blijven steken. Snipverkouden, rillend tot in mijn botten legde ik het andere boek nog maar een week geleden neer, dat wat nu dertien bergruggen terug lijkt te zijn. De stad is mouwloos geworden en beschermd zich met luifel van te felle zon. De lucht is dikker en zwemmen past hier beter als voortbeweging. De kaart van Val Sinestra die ik je stuurde is in mijn tas blijven steken en ligt hier nu voor me. Ik kijk er door het derde dakraam van links bij mezelf naar binnen en zie hoe ik er in de grote oude wasbak mijn shirts terug opfris met shampoo-water. Buiten, op de rand van het zinkbeslag ligt de verzameling stenen die een vorige bewoner mee naar boven torste. Er is hier veel doorheen geleefd, genoeg om dit acht verdiepingen tellende ros rijkelijk mee te vullen. Als onzichtbaar fijnstof waren al die geesten door dit oord, daar waar het gebouw zelf, dit omhulsel telkenmale alles weer los laat, en zo ervaar ik ook voor de zevende maal weer die frisheid, dat schoon geblazen bijna kale binnenste als een onbeschreven blad.
Het gebouw en de omgeving huist mij met al mijn hier beleefde verhalen die soms kloppen van een licht pijnlijk zoekende nostalgie en toch elke week is een geheel nieuwe die zich wonderlijk ontvouwt.
En dan na al die armen om me heen, armen die in torso’s eindigen, in harten ontspringen, in benen aarden, die de vele verhalen in zich dragen op levendige avonden, waar al het oude, muffige en rottende opnieuw daglicht ziet en tot wasdom komt in de duizenden draden van wit-blauwe schimmel die langzaam de serre dichtbouwt tot de levendige afstammeling van die hemelsblauwe luchten, de sneeuw-witte dekens op zwart-grijze rotsen waar wij verholen in nieuw groen onze aftocht blazen weg van het helse dal waarin wij denken te moeten leven. En dan, dan komt ook altijd weer het moment dat ik mezelf schoon wil wassen, de luiken openzet en geheel alleen dit landschap in loop om me daarin te laten verlopen, onder te laten lopen het binnenste weer naar buiten stulpt, het ingekeerde uitgekeerd. En dan ga ik liggen in dat zachte vochtige groene mos door duizenden draden gedragen. De microcosmos vervliegt in me en met het geduld van een herfstblad laat ik me verpulveren tot een nieuwe gedachte post vat, zich op een zucht winde zet waarmee ik dan afdaal naar die ‘wonende’ wereld.
Bezit nemen van, soms bezeten, alsof we iets bezitten terwijl we misschien enkel wat ver-zitten. In het meegenomen boek lees ik een quote van Rilke die begint met, “The comprehensible slips away, is transformed; instead of possession one learns relationship….”
De kaart is mijn enige meegedragen foto. Als een enorme paddestoel reist het Sinestra-gebouw erop uit het mosgroen. Ik dring er in binnen als door Alice haar ‘looking glass’. In haar robuuste binnenste waar ik rond daar waar ik al niet meer ben en toch ben. Ik vraag het de ochtend-Feldenkrais-gangers; kunnen ze het geheel van al die plekken waar hun lichaam door de vloer wordt ondersteund, waarnemen. Als in een helicoptervieuw het geheel omvattende waarnemen in hun ‘minds eye’. Vanuit de afstand die Amsterdam me geeft neem ik al die plekken, natuur en mensen waar waarmee ik de afgelopen week contact heb gemaakt, de trillingen die mijn oren binnenkwamen als muziek, stemmen, watervallen, het ruisen van de bomen. Pas nu begin ik ook al die tussenliggende plekken te voelen waar ik niet grond raakte, aanraakte, en wordt het beeld compleet.
Het was er fucking compleet, zelfs met de soms pijnlijke aanwezigheid van mijn afwezige lief, de lambs kotelet met rozemarijn die me onthouden werd, die favoriete danseres die zich in de andere kamer ophield of het terras van Zuort dat me graag nog uren langer vast had willen houden.
Wat heb ik er van meegenomen? Maar ik ben er nog! “ You are in me deeper than I am in me..” -Augustines- Wat ik achter heb gelaten neem ik mee. Dat klinkt meer dan filosofisch, alsof ik er iets mee zou bedoelen. “…instead of possession one learns relationship…”, zoiets vaag helders.
RSS-feed
