24-Nov-2014 11:21
KUN JE ALLEEN DE TANGO DANSEN? of mensen zonder benen...
ZIJN ER DAGEN DAT IK DE TANGO NIET ALLEEN DANS?
Zijn er dagen dat ik niet alleen op deze aardkloot vertoef, dat ik aansluiting weet te vinden?
Ik heb het niet eens over verbinden, samengaan, connectie, samensmelten of in elkaar verdwijnen. Nee, enkel aansluiten, in die rij van twee, samen op een schap.
Iedereen raast en bralt maar over dit fenomeen van sensualiteit en verbinding, spanning en één worden. Ze hebben het over één lijf en vier benen, de versmelting van de twee omarmingen, niet meer weten waar de een begint en de ander ophoudt. Geef ze de kost, de eenzamen, de verlorenen, de afgewezenen, de niet erkenden, en je bent straat arm. Ik zie ze komen en gaan, al die avonden weer in de regelmaat van de week, de maand of wanneer de kermis maar voorbij komt. Altijd weer die hoop op de hoofdprijs. Dat deze keer al het vermaak en vertier me ook een diepere bevrediging zal geven die verder reikt dan het moment. Als we dan tenminste nog het vermaak en vertier mogen smaken.
Ben ik bitter? Ja!
Spreek ik uit ervaring? Ja!
Ben ik de uitzondering? Nee!
Tango wordt vaak een metafoor voor het leven genoemd, de spiegel.
Waarom zou deze spiegel iets anders tonen dan de reflectie van dat leven? Een leven volgestouwd met consumptie, vertier, machinaal voedsel, verslavend goed. Tango is een drug. We drogeren onszelf om niet te hoeven voelen, om er niet helemaal te hoeven zijn, om onszelf deels uit te schakelen. Er zijn avonden dat ik enkel neuroses ontmoet, opgeslotenen vastpak, aanpassingen, of met opgeplakte glimlachen ritmisch beweeg. Het zijn die drie zoenen op een wang, een geanimeerd gesprekje die je eerder leger dan voller achterlaten. Het is als het meeste voedsel in de schappen van de Albert Heijn dat niet voedt maar rooft. Dat je belast.
Dus op de vraag, ’kan je de tango alleen dansen’ zou ik antwoorden, je danst hem meestal alleen!
Er zijn mensen die dan zeggen; ja maar uiteindelijk ben je altijd alleen. De mens wordt alleen geboren en sterft alleen. Daar ben ik het niet mee eens. Ik heb wel zeker de tango met z’n tweeën beleeft, en ook de versmelting van die twee naar een wezen op vier poten.
Ik geloof dat we in ons echte wezen niet gescheiden zijn, dat er geen afscheiding, een binnen en buiten ons bestaat. Hoe zou het anders zijn met al die trillion cellen in ons lichaam, die allen een membraan bezitten, een afscheiding, allen afzonderlijk en alleen zijn, te scheiden. Én toch voelen wij onszelf als één mens, een geheel zonder afscheidingen. Waarom zouden wij als mens in relatie tot het grotere geheel, tot andere wezens, anders zijn dan tot het kleinere? We zijn zo bezig met mijn en dijn, ik en jij, individualiteit, expressie en meer van dat soort termen dat we onszelf beperken tot een sterk gereduceerd exemplaar van dat wat we werkelijk zijn. Ongescheiden!
Het is als gescheiden afval. Ooit iemand gehoord over gescheiden afval voor de tijden van de chemie, de industrialisatie? Onze belevingswereld is gemodificeerd maar wijzelf zitten nog in de werkelijkheid van onze genen van 100.000 jaar geleden. Op deze weg heeft inderdaad de computer, de Android, de toekomst, wijzelf passen niet meer in dat beeld, zíjn als de dinosaurussen niet meer in te passen binnen de veranderende wereld en sterven uit.
Zo zie ik de tango wereld soms, een wereld vol met petrochemie en niet afbreekbare producten. In de natuurlijke wereld past licht en donker, zomer en winter, storm en zon, eb en vloed, opbouw en vernieling, alle krachten hebben er vrij spel en zijn met elkaar verbonden. Wij zijn ze gaan scheiden, hebben God (de eenheid) dood verklaart en in de tangowereld heerst er een modus van correctheid, aanpassing en regel. Alles heeft een naam gekregen, een beoordeling, wordt geïsoleerd. Dit gaat tegen de natuur in en wijzelf zijn het slachtoffer en blijven als gescheiden afval achter, spoedig overbodig.
KAN JE TANGO ZONDER BENEN DANSEN?
Nee, want dan schiet het niet op met de voortgang op die vloer. Bovendien zo laag bij de gronds zie je ze letterlijk over het hoofd en struikel je erover. Beenlozen horen niet in de tango wereld thuis zoals daklozen niet in huizen thuishoren. Tango zijn benen, is dat ene lijf met vier poten.
Het spel en de constructies met passen en passen komen uit benen.
Er was ooit een Canadese biomechanicus, hij heette Serge Gracovetsky geloof ik, die beweerde dat de voornaamste functie van de rug lopen was. Hij was erg controversieel met die opmerking en de wetenschap schoof hem aan de kant.
Als lopen de belangrijkste functie van de rug zou zijn, dan zou je namelijk kunnen dansen zonder benen! Een belachelijk idee! Elke keer dat ik een salon bezoek of een les geef wordt ik daar in bevestigd. In tango geen heupen, het bovenlijf is bewegingsloos en de omarming wordt ingehaakt om daar vervolgens tenminste een heel nummer onbeweeglijk te blijven.
Dat is ook precies de definitie waar vele mensen zich in vergissen. De tango is sensueel, ’niet’ seksueel! Op benen ben je namelijk sensueel, liggend op je rug begint het seksuele, daar zijn de benen afgedaan, hebben hun werk erop zitten en kunnen rusten totdat ze weer op zoek moeten en aan het werk voor een volgende prooi. De benen maken ons tot mens, rechtstandig, geëvolueerd, "the art of walking".
Ik zag ooit een stel een performance uitvoeren die eruit bestond dat ze na de omarming het hele nummer geen stap hebben verzet. Het zal kunst geweest zijn, een betekenis hebben gehad, maar voor mij was het geen tango en kon het me gestolen worden. Stilstaan is iets voor verliefde stelletjes in een hoekje, dat heeft niets met tango uit te staan. Zoiets als rolstoel tango, een belachelijk idee, het ziet er niet uit. Zoiets als dat ik de prinses in de sleeping beauty zou willen zijn. Maar ik hoor de muziek zo fijn, en we zijn allemaal sleeping beauties, zeg ik dan, laat me niet lachen.
KUN JE ALLEEN DE TANGO DANSEN? of mensen zonder benen...
ZIJN ER DAGEN DAT IK DE TANGO NIET ALLEEN DANS?
Zijn er dagen dat ik niet alleen op deze aardkloot vertoef, dat ik aansluiting weet te vinden?
Ik heb het niet eens over verbinden, samengaan, connectie, samensmelten of in elkaar verdwijnen. Nee, enkel aansluiten, in die rij van twee, samen op een schap.
Iedereen raast en bralt maar over dit fenomeen van sensualiteit en verbinding, spanning en één worden. Ze hebben het over één lijf en vier benen, de versmelting van de twee omarmingen, niet meer weten waar de een begint en de ander ophoudt. Geef ze de kost, de eenzamen, de verlorenen, de afgewezenen, de niet erkenden, en je bent straat arm. Ik zie ze komen en gaan, al die avonden weer in de regelmaat van de week, de maand of wanneer de kermis maar voorbij komt. Altijd weer die hoop op de hoofdprijs. Dat deze keer al het vermaak en vertier me ook een diepere bevrediging zal geven die verder reikt dan het moment. Als we dan tenminste nog het vermaak en vertier mogen smaken.
Ben ik bitter? Ja!
Spreek ik uit ervaring? Ja!
Ben ik de uitzondering? Nee!
Tango wordt vaak een metafoor voor het leven genoemd, de spiegel.
Waarom zou deze spiegel iets anders tonen dan de reflectie van dat leven? Een leven volgestouwd met consumptie, vertier, machinaal voedsel, verslavend goed. Tango is een drug. We drogeren onszelf om niet te hoeven voelen, om er niet helemaal te hoeven zijn, om onszelf deels uit te schakelen. Er zijn avonden dat ik enkel neuroses ontmoet, opgeslotenen vastpak, aanpassingen, of met opgeplakte glimlachen ritmisch beweeg. Het zijn die drie zoenen op een wang, een geanimeerd gesprekje die je eerder leger dan voller achterlaten. Het is als het meeste voedsel in de schappen van de Albert Heijn dat niet voedt maar rooft. Dat je belast.
Dus op de vraag, ’kan je de tango alleen dansen’ zou ik antwoorden, je danst hem meestal alleen!
Er zijn mensen die dan zeggen; ja maar uiteindelijk ben je altijd alleen. De mens wordt alleen geboren en sterft alleen. Daar ben ik het niet mee eens. Ik heb wel zeker de tango met z’n tweeën beleeft, en ook de versmelting van die twee naar een wezen op vier poten.
Ik geloof dat we in ons echte wezen niet gescheiden zijn, dat er geen afscheiding, een binnen en buiten ons bestaat. Hoe zou het anders zijn met al die trillion cellen in ons lichaam, die allen een membraan bezitten, een afscheiding, allen afzonderlijk en alleen zijn, te scheiden. Én toch voelen wij onszelf als één mens, een geheel zonder afscheidingen. Waarom zouden wij als mens in relatie tot het grotere geheel, tot andere wezens, anders zijn dan tot het kleinere? We zijn zo bezig met mijn en dijn, ik en jij, individualiteit, expressie en meer van dat soort termen dat we onszelf beperken tot een sterk gereduceerd exemplaar van dat wat we werkelijk zijn. Ongescheiden!
Het is als gescheiden afval. Ooit iemand gehoord over gescheiden afval voor de tijden van de chemie, de industrialisatie? Onze belevingswereld is gemodificeerd maar wijzelf zitten nog in de werkelijkheid van onze genen van 100.000 jaar geleden. Op deze weg heeft inderdaad de computer, de Android, de toekomst, wijzelf passen niet meer in dat beeld, zíjn als de dinosaurussen niet meer in te passen binnen de veranderende wereld en sterven uit.
Zo zie ik de tango wereld soms, een wereld vol met petrochemie en niet afbreekbare producten. In de natuurlijke wereld past licht en donker, zomer en winter, storm en zon, eb en vloed, opbouw en vernieling, alle krachten hebben er vrij spel en zijn met elkaar verbonden. Wij zijn ze gaan scheiden, hebben God (de eenheid) dood verklaart en in de tangowereld heerst er een modus van correctheid, aanpassing en regel. Alles heeft een naam gekregen, een beoordeling, wordt geïsoleerd. Dit gaat tegen de natuur in en wijzelf zijn het slachtoffer en blijven als gescheiden afval achter, spoedig overbodig.
KAN JE TANGO ZONDER BENEN DANSEN?
Nee, want dan schiet het niet op met de voortgang op die vloer. Bovendien zo laag bij de gronds zie je ze letterlijk over het hoofd en struikel je erover. Beenlozen horen niet in de tango wereld thuis zoals daklozen niet in huizen thuishoren. Tango zijn benen, is dat ene lijf met vier poten.
Het spel en de constructies met passen en passen komen uit benen.
Er was ooit een Canadese biomechanicus, hij heette Serge Gracovetsky geloof ik, die beweerde dat de voornaamste functie van de rug lopen was. Hij was erg controversieel met die opmerking en de wetenschap schoof hem aan de kant.
Als lopen de belangrijkste functie van de rug zou zijn, dan zou je namelijk kunnen dansen zonder benen! Een belachelijk idee! Elke keer dat ik een salon bezoek of een les geef wordt ik daar in bevestigd. In tango geen heupen, het bovenlijf is bewegingsloos en de omarming wordt ingehaakt om daar vervolgens tenminste een heel nummer onbeweeglijk te blijven.
Dat is ook precies de definitie waar vele mensen zich in vergissen. De tango is sensueel, ’niet’ seksueel! Op benen ben je namelijk sensueel, liggend op je rug begint het seksuele, daar zijn de benen afgedaan, hebben hun werk erop zitten en kunnen rusten totdat ze weer op zoek moeten en aan het werk voor een volgende prooi. De benen maken ons tot mens, rechtstandig, geëvolueerd, "the art of walking".
Ik zag ooit een stel een performance uitvoeren die eruit bestond dat ze na de omarming het hele nummer geen stap hebben verzet. Het zal kunst geweest zijn, een betekenis hebben gehad, maar voor mij was het geen tango en kon het me gestolen worden. Stilstaan is iets voor verliefde stelletjes in een hoekje, dat heeft niets met tango uit te staan. Zoiets als rolstoel tango, een belachelijk idee, het ziet er niet uit. Zoiets als dat ik de prinses in de sleeping beauty zou willen zijn. Maar ik hoor de muziek zo fijn, en we zijn allemaal sleeping beauties, zeg ik dan, laat me niet lachen.
RSS-feed
